Fitoterapia chorób autoimmunologicznych Dr Henryk Różański

Zioła w terapii chorób autoimmunologicznych

---

Fitoterapia dysponuje nielicznymi ziołami, które można wykorzystać w leczeniu chorób autoimmunizacyjnych.

Choroby autoimmunologiczne powstają wskutek błędnego skierowania ataku immunologicznego na własne antygeny (np. własne białka, glikoproteiny, fragmenty komórek bakteryjnych, wirusy, a nawet kwasy nukleinowe). Antygen to substancja, która wprowadzona pozajelitowo powoduje wytworzenie przeciwciał w organizmie i reaguje swoiście z wytworzonymi uprzednio przeciwciałami. Antygeny są obiektem ataku układu odpornościowego. Są one absorbowane przez makrofagi i trawione do fragmentów o właściwościach immunizacyjnych (wywołujących reakcję odpornościową).

Przeciwciała to białka o właściwościach immunoglobulin, mające zdolność swoistego rozpoznania antygenu i wiązania się z jego determinantami (określaczami) poprzez antydeterminantę, znajdująca się w obrębie fragmentu Fab.P. Przeciwciała są wytwarzane przez plazmocyty, w odpowiedzi immunologicznej typu humoralnego pod wpływem stymulacji antygenowej.

Przyczyną chorób autoimmunizacyjnych jest przełamanie tolerancji na autogeny (np. własne białka, glikoproteiny, lipoproteiny). Choroby autoimmunizacyjne są uwarunkowane genetycznie, albo powstają wskutek migracji do krwi i limfy antygenów tkankowych, które w trakcie ontogenezy (rozwoju osobniczego) przestały się kontaktować z układem odpornościowym, wskutek czego nie została stworzona wobec nich efektywna tolerancja immunologiczna.

Może też dojść do modyfikacji antygenów własnych pod wpływem bakterii, wolnych rodników, w efekcie stanu zapalnego, zażywania niektórych leków, zatrucia toksynami, ponadto pod wpływem mutacji genomu komórek układu odpornościowego.

Do chorób autoimmunologicznych należą między innymi: pęcherzyca (Pemphigus), zapalenie opryszczkowe skóry – choroba Duhringa (Dermatitis herpetiformis) – nie mylić z opryszczką!; reumatoidalne zapalenie stawów, sklerodermia (twardzina, sclerodermia), bielactwi - Vitiligo, zespół Sjögrena, sarkoidoza, toczeń układowy i rumieniowaty – Lupus erythematosus LE (systemicus) SLE, łuszczyca - Psoriasis, rozmaite choroby kolagenowe (MCTD), niektóre pokrzywki (Urticaria) i przewlekłe wypryski (eczema), atopowe zapalenie skóry (Dermatitis atopica). Reakcje autoimmunologiczne towarzyszą także stwardnieniu rozsianemu (SM), cukrzycy, chorobom tarczycy (Hashimoto), wirusowemu zapaleniu wątroby, astmie atopowej, anafilaksji.

Dla przykładu, w przypadku Hashimoto głównym widocznym objawem jest przerost gruczołu tarczowego, natomiast celem ataku układu odpornościowego są tyreoglobulina i peroksydaza tarczycowa. W przypadku miastenii (myasthenia gravis) celem ataku są synapsy między neuronami, a komórkami mięśniowymi. W przypadku choroby Gravesa-Basedowa celem ataku układu odpornościowego są receptory tyreotropiny. W przebiegu stwardnienia rozsianego limfocyty i przeciwciała gromadzą się w mielinie nerwów, bowiem wykazują powinowactwo wobec białka zawartego w mielinie.

Standardowym leczeniem chorób autoimmunolicznych jest podawanie leków przeciwzapalnych oraz immunosupresyjnych. Leki immunosupresyjne - Immunosupressiva hamują odczyny immunologiczne poprzez hamowanie fagocytozy, chemotaksji, zmniejszanie wydzielania immunoglobulin Ig, hamowanie syntezy interleukin IL, czynników wzrostowych GM-CSF i czynnika nekrotycznego TNF. Zmniejszają również ekspresję cząsteczek zgodności tkankowej MHC (Major Histocompatibility Complex) klasy I i II i zdolność komórek do prezentacji antygenów. Dla wyjaśnienia, MHC-I występują na powierzchni wszystkich komórek zawierających jądro i w niewielkim stopniu na erytrocytach. Prezentują fragmenty białek wytwarzanych w komórce, umożliwiając limfocytom T kontrolowanie na zewnętrznej powierzchni błony komórkowej jakości wytwarzanych białek we wnętrzu komórki. Jeśli białka te będą się różniły antygenowo to limfocyty rozpoznają je jako obce i rozpoczną ich niszczenie (np. w trakcie odrzucenia przeszczepu).

MHC-II zlokalizowane są na makrofagach, na limfocytach B i komórkach dendrytycznych narządów. Prezentują limfocytom T antygeny pochłonięte przez komórkę (np. antygeny bakteryjne, grzybowe, wirusowe).

Do najczęściej stosowanych leków immunosupresyjnych należą: methotrexate, ciclosporine, chlormethine, chlorambucil, azathioprine, cytarabine, lefunomide, mercaptopurine, methylprednisolone, prednisolone, prednisone, sirolimus, tacrolimus, muromonab-CD-3, infliximab.

Do ziół mających zastosowanie w leczeniu chorób autoimmunologicznych należą:

1. Rdestowiec japoński, sachaliński i czeski – Reynoutria (Fallopia) japonica (Polygonum cuspidatum), Reynoutria (Fallopia) sachalinensis (Polygonum sachalinensis) et Reynoutria bohemica (Polygonum bohemica).

2. Szczaw polny – Rumex acetosella L., szczaw zwyczajny – Rumex acetosa L., szczaw kędzierzawy – Rumex crispus L., szczaw domowy - Rumex longifolius DC.(R. domesticus Hartm.), szczaw lancetowaty – Rumex hydrolapathum Huds.

3. Harpagophytum procumbens DC. – hakorośl rozesłana.

4. Trzyskrzydlec - Trypterigium wilfordii Hook.F.

5. Rdest powojowy - Polygonum convolvulus L. i  rdest zaroślowy - Polygonum dumetorum L.

6. Mydlnica lekarska – Saponaria officinalis L.

7. Lukrecja gładka – Glicyrrhiza glabra L.

8. Kolcorośl – Smilax, sarsaparilla

Mieszanki ziołowe zalecane w fitoterapii chorób autoimmunologicznych

---

Mieszanki można stosować naprzemiennie.

Rp. Mieszanka immunosupresyjna i przeciwzapalna do terapii chorób autoimmunizacyjnych.

Korzeń szczawiu 2 części

Ziele rdestu powojowego lub zaroślowego 1 cz.

Korzeń mydlnicy 1 część

Zioła rozdrobnić i wymieszać. 1 łyżka ziół na 1 szklankę wody. Gotować 3-5 minut, odstawić na 30 minut. Przecedzić. Pić 1 raz dziennie wieczorem po 200 ml przez 1 miesiąc. Po miesiącu przerwy kurację powtórzyć.

Rp. Tonik wzmacniający

Nalewka lub intrakt z rdestowca 25ml

Nalewka lub intrakt z owoców lub kwiatów głogu 20 ml

Nalewka z liści konwalii 25 ml

Nalewka miętowa 5 ml

Nalewka z miłorzębu 25 ml

Miód naturalny spadziowy lub akacjowy 500 ml

Składniki wymieszać. Zażywać 1-2 razy dziennie po 1 łyżce, przez 1 miesiąc. Po miesięcznej przerwie leczenie można powtórzyć.

Poprawia krążenie krwi, wzmacnia serce, uszczelnia naczynia krwionośne, podnosi wydolność fizyczną i psychiczną, wzmaga diurezę, działa przeciwalergicznie.

Rp. Mieszanka do fitoterapii chorób autoimmunologicznych, immunosupresyjna.

Korzeń szczawiu 2 części

Korzeń lub ziele hakorośli 1 cz.

Ziele rdestu ptasiego lub ostrogorzkiego 1 cz.

Korzeń mydlnicy 1 cz.

Korzeń lukrecji 1 cz.

Zioła rozdrobnić i wymieszać. 1 łyżka ziół na 1 szklankę wody. Gotować 3-5 minut, odstawić na 30 minut. Przecedzić. Pić 1 raz dziennie wieczorem po 200 ml przez 1 miesiąc. Po miesiącu przerwy kurację powtórzyć.

Rp. Mieszanka przeciwnowotworowa i immunotropowa

Kłącze rdestowca 3 części

Ziele glistnika 2 części

Huba pospolita - Fomes fomentarius brzozowa, modrzewiowa, wierzbowa lub olchowa (albo włóknouszek Inonotus obliquus) 2 części

Kora lub gałązki brzozy, albo platanu 2 części

Ziele lub kwiat wrotyczu 1 część

Zioła rozdrobnić, wymieszać. 2 łyżki mieszanki zalać 1 szklanką wody, gotować 3-5 minut, odstawić na 40 minut, przecedzić. Pić 2 razy dziennie po 200 ml (w chorobach nowotworowych) lub 1 raz dziennie po 200 ml (w chorobach autoimmunologicznych) przez 1 miesiąc, po 2 tygodniach przerwy kurację powtórzyć.

Wskazania: choroby autoimmunologiczne, fitoterapia nowotworów.

Rp. Mieszanka do fitoterapii chorób autoimmunizacyjnych, immunosupresyjna

Kłącze rdestowca 2 części

Korzeń mydlnicy 1 cz.

Korzeń szczawu 1 cz.

Zioła rozdrobnić i wymieszać. 1 łyżka ziół na 1 szklankę wody. Gotować 3-5 minut, odstawić na 30 minut. Przecedzić. Pić 1 raz dziennie wieczorem po 200 ml przez 1 miesiąc. Po miesiącu przerwy kurację powtórzyć.

Rp. Mieszanka do fitoterapii chorób autoimmunizacyjnych wątroby i nerek

Kłącze rdestu powojowego lub zaroślowego 2 części

Ziele połonicznika 1 część

Mielone nasiona ostropestu 2 części

Ziele rdestu ptasiego lub ostrogorzkiego 1 część

Kłącze rdestowca lub korzeń szczawiu 2 części

Kłącze kurkumy (kurkuma mielona) 0,5 części

Ziele dymnicy – 1 część

Zioła rozdrobnić i wymieszać. 1 łyżka ziół na 1 szklankę wody. Gotować 3-5 minut, odstawić na 30 minut. Przecedzić. Pić 1 raz dziennie wieczorem po 200 ml przez 1 miesiąc. Po miesiącu przerwy kurację powtórzyć.

Strona dr. Różańskiego:http://rozanski.li/

i tu:http://www.luskiewnik.pl/autoimmunologia/new-page-8.htm

Naturalne sposoby leczenia chorób układu ruchu

Dr n. farm. Przemysław Rokicki
Choroby przewlekłe układu ruchu zaliczane są do grupy schorzeń reumatycznych. Dochodzi w nich do zniszczenia stawów i tkanek je otaczających na skutek długotrwałych procesów zapalnych i zwyrodnieniowych. Dominującym objawem tego typu schorzeń są bóle stawowe zwane reumatycznymi. Bóle takie mogą mieć różne nasilenie: od niewielkich, silnych do ostrych zmuszających nawet do unieruchomienia pacjenta w łóżku.

W okresie zimy, kiedy temperatura jest niska, a także w okresie wiosennych roztopów kiedy wzrasta wilgotność powietrza, dolegliwości związane z chorobami reumatycznymi nasilają się.

Ból, obrzęk, zaczerwienienie oraz sztywność stawów zmniejszająca zakres ruchu, mogą wskazywać na rozwijanie się choroby reumatycznej. Bardzo często ból w obrębie stawów pojawia się także w momencie ich przeciążenia.

Choroby reumatyczne dezorganizują codzienne życie pacjenta zarówno w sferze zawodowej jak i społecznej. Ból, uczucie zmęczenia oraz ograniczenie ruchu sprawiają, że pacjent zawęża kontakty towarzyskie, nie jest też w stanie spełnić wymagań pracy zawodowej. W konsekwencji, traci chęć do podejmowania nowych wyzwań i popada w depresję.

Natura a synteza chemiczna.
Nie ulega wątpliwości, że terapie z wykorzystaniem leków syntetycznych odnosiły i odnoszą zadziwiające sukcesy i często przynoszą niemal natychmiastową ulgę w cierpieniach. Bardzo szybko likwidując wiele chorób i często wywołując wręcz spektakularne efekty. Istnieje jednak druga strona medalu, jaką jest działanie uboczne wielu leków syntetycznych, m.in. alergogenne, neuro- i psychopatogenne, a nawet karcinogenne.

Zachęciło to do uznania i doceniania kompromisu pomiędzy środkami leczniczymi syntetycznymi a naturalnymi. Obecnie coraz częściej stwierdza się, że obydwie dziedziny mają swoje ogromne zalety.

W preparatach pochodzenia naturalnego dostrzeżono lekceważone dotychczas zalety, takie jak wielokierunkowość działania, dostarczanie organizmowi wielu cennych naturalnych witamin, enzymów oraz niezbędnych do jego prawidłowego funkcjonowania makro- i mikropierwiastków.

Coraz częściej wskazuje się na możliwość stosowania ziół nie tylko jako leków wspomagających, ale również w wielu przypadkach, zwłaszcza przewlekłych, jako leków zasadniczych, niewywołujących niekorzystnych skutków ubocznych, działających w sposób łagodny, zgodny z prawami biologicznymi. Godny podkreślenia jest również fakt, że w przeciwieństwie do leków syntetycznych, leki roślinne przywracają całemu organizmowi równowagę biologiczną, co przy obecnym nasileniu cywilizacyjnych zagrożeń życia ludzkiego ma ogromne znaczenie.

Mikroelementy
W przypadku chorób przewlekłych warto stosować preparaty zawierające ekstrakty roślinne wzbogacone o cenne minerały, jako uzupełnienia terapii. Takie preparaty sprawdzają się doskonale także w łagodzeniu bólu osób, które cierpią z powodu nadmiernego obciążenia stawów i niewłaściwej eksploatacji swojego organizmu.

Obecnie wiele osób cierpi na niedobory makro- i mikroelementów. Badania naukowców wykazały, że każdemu z nas brakuje przynajmniej jednego pierwiastka śladowego. Może to doprowadzić do rozregulowania pracy całego organizmu. Dlatego coraz częściej mamy problemy z układem kostnym, sercem, spada nasza wydolność fizyczna i umysłowa, pojawiają się anemie.

Minerały odgrywają bardzo ważną rolę w syntezie DNA, które jest odpowiedzialne za replikację i duplikację naszych struktur komórkowych. Są bardziej potrzebne naszemu organizmowi niż witaminy, ponieważ ich brak powoduje słabe wchłanianie witamin. Dlatego coraz częściej sięgamy po minerały w formie tabletek. Jednak przeprowadzone badania potwierdzają, że nie jest to najlepszy sposób na uzupełnienie niedoborów minerałów w organizmie. Jest to spowodowane z niską przyswajalnością mikroelementów. Dobrym przykładem takiego stanu rzeczy może być krzem.

Krzem
Krzem (silicum - Si) jest pierwiastkiem niezmiernie ważnym dla życia biologicznego na Ziemi. O dużej przydatności krzemionki w lecznictwie pisał już Pasteur w 1878 r., lecz dopiero w 1970 r. Schwarz wykazał fizjologiczną niezbędność krzemu w organizmach ssaków. Obecny jest we wszystkich częściach ludzkiego organizmu. Znajduje się w różnych organach i gruczołach, np. w płucach, wątrobie, sercu, śledzionie, mózgu, trzustce i tarczycy. Duże jego ilości można znaleźć także w skórze, paznokciach i we włosach. Krzem zawierają kości, jak również ścianki arterii krwionośnych i szkliwo na zębach. Krzem jest  ważną częścią tkanki łącznej, która jest najbardziej popularnym typem tkanek w ludzkim ciele. Odgrywa bardzo ważną rolę w pomnażaniu włókien kolagenu oraz elastyny, od których zależy elastyczność całego ciała a zwłaszcza naszej skóry.

Znajduje się w komórkach ludzkiego organizmu w różnych ilościach,  jak również jego ilość w organizmach ludzi zależy od miejsca zamieszkania oraz odżywiania danego społeczeństwa.

Noworodki posiadają pewną ograniczoną ilość organicznego krzemu. Niestety z upływem lat naszego życia ilość jego maleje w sposób nieodwracalny a wzrasta poziom wapnia. Pojawiają się wówczas procesy miażdżycowe. Niedobór krzemu powoduje między innym osteoporozę, deformację stawów, tkanki łącznej i zapalenie dziąseł. Przewlekle niedobory krzemu powodują także krwawienia z dziąseł i nosa, stany zapalne powiek i spojówek.

Niedobór krzemu w diecie wywołuje u szczurów zahamowanie wzrostu w 30-35% oraz zaburzenia rozwoju kośćca i szkliwa. Dodatek krzemu w ilości 0,003% do paszy kurcząt przyspiesza ich wzrost o ok. 35%. Stwierdzono również, że w procesie regeneracji kości występuje w strefie uszkodzonej niemal 50. krotny wzrost zawartości krzemu.

Do niedawna problemem była przyswajalność egzogennego krzemu. Krzem organiczny różni się od krzemu nieorganicznego obecnością jednego lub kilku atomów węgla połączonego z krzemem. W takiej formie jest niesłychanie skuteczną substancją poprawiającą przepływ informacji w organizmie człowieka, umożliwiając zaistnienie procesów naprawczych i odbudowujących.

Mineralna (nieorganiczna) krzemionka nie może być asymilowana przez ludzki organizm a organiczny krzem wykorzystywany jest przez niego prawie w całości. Nasz organizm nie potrafi niestety magazynować organicznego krzemu. Jednym z nielicznych organizmów będących w stanie przetwarzać krzem nieorganiczny w organiczny i go magazynować są okrzemki.

Krzem można też znaleźć w niektórych roślinach  np. w skrzypie i w bambusach oraz łuskach i nasionach. Cóż z tego, przyswajalność jego dla ludzkiego organizmu jest minimalna i absolutnie niewystarczająca, aby powstrzymać proces starzenia się.

Fitoterapia
W leczeniu chorób reumatycznych oprócz preparatów mineralnych stosuje się przede wszystkim zioła o właściwościach przeciwzapalnych i przeciwbólowych. Polecane są środki remineralizujące, rumieniące, wywołujące przekrwienie tkanek, uczucie ciepła i łagodzące ból. Do roślin wykazujących takie działanie należą: arnika górska, hakorośl rozesłana i skrzyp polny.

Hakorośl rozesłana
Jedną z niezwykle cenionych roślin w terapii chorób reumatycznych jest hakorośl rozesłana (Harpagophytum procumbens) inaczej diabelski szpon lub czarci pazur.

W korzeniu hakorośli występują glikozydy irydoidowe (do 3%, przeciętnie 1,5-2%): harpagozyd, harpagid, prokumbid, werbaskozyd, izoakteozyd, ponadto trójterpeny (kwas oleanolowy), flawonoidy (kwercetyna, kemferol, luteolina), fitosterole (w tym beta-sitosterol), woski, tłuszcze, fenolokwasy.

Korzeń tej występującej na półpustynnych sawannach Afryki byliny, wykazuje silne działanie przeciwzapalne oraz przeciwbólowe. Diabelski szpon ma działanie przeciwreumatyczne, przeciwzapalne, przeciwbólowe, rozkurczowe, żółciopędne, moczopędne, uspokajające, pobudzające mechanizmy obronne organizmu i przeczyszczające. Jest to lek goryczowy. Łagodzi niektóre dolegliwości górnego odcinka jelita cienkiego. Stosuje się go również w następujących przypadkach: choroby narządów wewnętrznych, jamy brzusznej, krwi i układu oddechowego, zapalenie wątroby, zapalenie jelit, zapalenie nerek, zapalenie pęcherza moczowego, zapalenie woreczka żółciowego, kamica żółciowa, niewydolność trzustki, zgaga, niestrawność, miażdżyca, reumatoidalne zapalenie stawów, zesztywniające zapalenie stawów kręgosłupa, choroba zwyrodnieniowa układu kostno-stawowego, dna moczanowa, liszaj rumieniowaty uogólniony, twardzina uogólniona, odczynowe zapalenie stawów, zapalenie kaletek maziowych, mięśniobóle, inne choroby reumatyczne i zapalenia, alergia, malaria, gorączka, zaburzenia odporności, otyłość, choroby metaboliczne, bóle głowy, nerwoból, miesiączkowanie bolesne, bóle ciążowe, inne bóle, nieprawidłowy przebieg ciąży, połóg, obrzęk, zatrzymanie wody, złe samopoczucie na tle nerwowym, osłabienie i dolegliwości osób starszych, zatrucie nikotyną.

Używany zewnętrznie leczy także zapalenia skóry, owrzodzenia, czyrak, rany, wysypki, plamice, inne zmiany chorobowe organiczne skóry, bóle mięśniowe, utrudniony poród. Preparaty hakorośli korzystnie działają również w przypadku trądzików (hamują stany zapalne) i przewlekłych schorzeniach oczu oraz uszu na tle infekcji bakteryjnych i stanów zapalnych z wysiękiem.

W korzeniu hakorośli występują glikozydy irydoidowe (do 3%, przeciętnie 1,5-2%): harpagozyd, harpagid (C15H24O10), prokumbid, werbaskozyd, izoakteozyd, ponadto trójterpeny (kwas oleanolowy), flawonoidy (kwercetyna, kemferol, luteolina), fitosterole (w tym beta-sitosterol), woski, tłuszcze, fenolokwasy.

Arnika górska
Arnika górska (Arnica Montana) inaczej kupalnik lub pomórnik górski to wspaniałe, naturalne lekarstwo. Związki czynne kwiatów arniki są dobrze wchłaniane przez naskórek, docierają do naczyń włosowatych, wzmacniają ich ścianki i w przypadku uszkodzeń (np. kontuzje, obrzęki) zapobiegają przenikaniu osocza poza łożysko żylne. Zmniejszają również ciśnienie na zewnątrz i wewnątrz drobnych naczyń podskórnych, sprzyjają stopniowemu wchłanianiu się płynu wysiękowego, zmniejszają sam obrzęk i jego bolesną.

Arnika jest często pierwszym środkiem leczniczym wybieranym przez homeopatów i fitoterapeutów w wielu przypadkach obrażeń sportowych, takich jak groźne zwichnięcia, brzydkie siniaki, nieładnie wyglądające rany, lub nawet szok. Zioło to zwiększa odporność organizmu na infekcje (listerie, salmonella), przyspiesza gojenie się ran po operacjach, siniaki, urazy stawu z naderwaniem wiązadeł, ból i opuchnięcia jak również złamania. Arnika górska znana jest również jako zioło obniżające gorączkę, pobudzające krążenie oraz wchłaniające wewnętrzne krwawienia.

Arnika górska zawiera olejek eteryczny, flawonoidy, fenolokwasy, alkohole trójterpenowe, goryczki, karotenoidy i garbniki.
Ekstrakty z arniki górskiej dobrze wchłaniają się przez naskórek, przez co mają szerokie zastosowanie w przemyśle kosmetycznym. Jako składnik kosmetyków do skóry z rozszerzonymi naczynkami krwionośnymi, dociera do naczynek włosowatych, które wzmacnia i obkurcza, dzięki czemu zmniejsza zaczerwienienie skóry. Działa przeciwzapalnie i kojąco. Zmniejsza obrzęki, likwiduje cienie pod oczami.

Skrzyp polny
Bogactwo związków mineralnych i wielu substancji biologicznie czynnych zawartych w skrzypie polnym ma także ogromny wpływ na działanie ogólnoustrojowe. Metaboliczne właściwości surowca są związane z obecnością krzemu. Pierwiastek ten występuje w roślinach w postaci połączeń krzemoorganicznych, związków nieorganicznych oraz nierozpuszczalnych polimerów. Zawarty w roślinie krzem nie tylko zapewnia zdrowy wygląd skóry, włosów i paznokci, ale także utrzymuje elastyczność naczyń krwionośnych i zapobiega odkładaniu w nich związków tłuszczowych.

Aktywność tego pierwiastka wspierana jest dodatkowo obecnością flawonoidów i witaminy C, które uszczelniają naczynia krwionośne oraz zapobiegają niekorzystnym przemianom tłuszczu w krwiobiegu. Wyciągi skrzypu polnego ze względu na swój złożony i bogaty skład odgrywają także istotną rolę w leczeniu wielu schorzeń układu pokarmowego, jak: zgagi, wrzody, zapalenia błony śluzowej, nadmierne krwawienia wewnętrzne (także miesiączkowe), ponadto ułatwiają gojenie się ran a także zapobiegają pękaniu naczynek.

Zawarte w skrzypie krzemiany mogą łączyć się z wieloma związkami. Między innymi, tworząc w moczu substancje koloidalne hamują krystalizację minerałów i zapobiegają uciążliwym schorzeniom dróg moczowych.

Krzem odgrywa także istotną rolę w procesie mineralizacji kośćca, zapobiega jego odwapnianiu oraz przyspiesza regenerację po urazach. Świadczy o tym fakt, że na miejscu złamania kości, poziom krzemu podnosi się aż kilkadziesiąt razy.

Żele
W leczeniu chorób układu ruchu bardzo ważna jest również forma stosowanego preparatu.
Preparaty przeznaczone do stosowania zewnętrznego stanowią liczną grupę wśród preparatów dostępnych na rynku. Mogą występować pod postacią maści, kremów, żeli, roztworów, emulsji, past, plastrów, pudrów, zasypek, zawiesin oraz aerozoli. Dobór postaci leku dla konkretnej substancji leczniczej ma zapewnić jej jak najlepsze parametry (np. uwalnianie, wchłanianie substancji leczniczej) warunkujące efekt terapeutyczny.

W przypadku leczenia chorób związanych w układem ruchu z zastosowaniem ekstraktów roślinnych oraz mikroelementów wskazane jest zastosowanie preparatów miejscowych w postaci żelu. Żele zapewniają wnikanie substancji do najgłębszych warstw skóry i skórnych naczyń krwionośnych. Proces ten nazywamy resorpcją. Dzięki temu możliwe jest wywieranie działania ogólnego na organizm poprzez leki podawane zewnętrznie. Taki schemat terapeutyczny działa ochronnie na żołądek pacjenta.

Aby zwiększyć ilość substancji wnikającej przez skórę z żelu w głąb tkanki stosuje się zabiegi manualne (np. specjalne masaże okolic stawów) lub fizykoterapeutyczne tj. jonoforeza gdzie cząsteczki leku intensywniej wnikają dzięki zjawisku przepływu prądu elektrycznego, czy fonoforeza, gdzie efekt ten osiąga się dzięki ultradźwiękom. Metody te stosuje się przy podawaniu np. preparatów roślinnych.


Literatura źródłowa u autora.

źródło tu: http://www.naturalna-medycyna.com.pl/naturalna-medycyna-artykuly/50-artykuy/artykuly/73-krzem-leczenie-ukladu-ruchu.html